
Quan mentim, l’ànima plora…
Quan odiem, l’ànima plora…..
Us imagineu una criatura constantment plorant inconsolable..?, de segur emmalaltiria, veritat?
Doncs ara, mirem-nos per dins; aquella criatureta som nosaltres mateixos, l’ànima, alterada constantment pels nostres costums adquirits durant la vida; impotent i bregant per no defallir, lluitant contra-natura, ja que la obliguem, ens obliguem a mantenir un tarannà en contra de la pròpia naturalesa nostra de pau, de felicitat, d’amor… L’ànima, tancada entre els barrots del que no vol fer, fa que el cos que l’allotja emmalalteixi.
Tan sols es poden revertir els efectes de tot plegat, quan ens adonem del que està passant i comencem a revisar la nostra manera de pensar, parlar, interactuar i actuar i ens posem en consonància amb la nostra pròpia naturalesa.
El sentiment d’estar en pau amb si mateix, no el paga ni el tresor més aclaparador de ningú.
Contra-nature
When we lie, the soul cries…….. 
When we hate, the soul cries ….
Can you imagine a child constantly crying inconsolable..?, surely it would make sick, right?
Well now, let’s look inside ourselves; that little creature is ourselves, the soul, constantly altered by our customs acquired during life; helpless and struggling to avoid weaking, fighting against-nature, since we compel it, we oblige ourselves to maintain a mood against our own nature of peace, of happiness, of love… The soul, closed in between the bars of what it doesn’t want to do, it makes the body that houses it sick.
The effects of all this can only be reversed when we become aware of what is happening and we begin to review our way of thinking, speaking, interacting and acting and we get in tune with our own nature.
The feeling of being at peace with yourself is not paid by the most overwhelming treasure of anyone.
Contra-natura
Cuando mentimos, el alma llora..
Cuando odiamos, el alma llora…..
¿Se imaginan una criatura constantemente llorando inconsolable..?, seguramente enfermaría, ¿verdad?
Pues ahora, mirémonos por dentro; aquella criaturita somos nosotros mismos, el alma, alterada constantemente por nuestras costumbres adquiridas durante la vida; impotente y bregando para no desfallecer, luchando contra-natura, ya que la obligamos, nos obligamos a mantener un talante en contra de la propia naturaleza nuestra de paz, de felicidad, de amor… El alma, encerrada entre los barrotes de aquello que no quiere hacer, hace que el cuerpo que lo aloja enferme.
Sólo se pueden revertir los efectos de todo ello, cuando nos damos cuenta de lo que está pasando y empezamos a revisar nuestra forma de pensar, hablar, interactuar y actuar y nos ponemos en consonancia con nuestra propia naturaleza.
El sentimiento de estar en paz consigo mismo, no lo paga ni el tesoro más abrumador de nadie.
