Ara que hem estat dos anys tement la malaltia.., tot just ara, una altra guerra amenaça la pau de cadascú i de tot el món. Com es pot deixar de témer, si cada dia, cada hora i cada minut no deixem descansar el cor i no desconnectem degut a que en cada casa hi tenim una finestra oberta al món en tot moment?
Imagineu tenir una ferida que la tractem així, fregant-la i donant-li cops constantment! Mai es curaria, s’afebliria, aniria a més fins que la infecció provoqués una sèpsia.
Què li fem al nostre cor de l’ànima?
No es tracta pas de fer com l’estruç, no; però tampoc es tracta de maltractar-se; sinó, els pensaments que generen aquesta situació aniran destrossant la fortalesa, i, el pànic serà el nostre mentor.
Tot seguirà el seu curs per molt que ens esglaiem. No és millor tenir la fe de que tot passarà com passa la nit i torna el dia? Cada dia experimentem el dia i la nit, i cada nit se’n va i torna a sortir el sol. Déu ens te la mà agafada i sigui el que sigui que passi, tot anirà bé.
🌿✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨🌿
Now that we have been fearing the disease for two years… right now, another war threatens the peace of each and the whole world. How to stop fearing, if every day, every hour and every minute we don’t let our hearts rest and we don’t disconnect because in each house we have a window open to the world at all times?
Imagine having a wound that we treat like this, constantly rubbing and hitting it! She would never heal, she would get weaker, worse until the infection caused sepsis.
What do we do to our heart of soul?
It is not about imitating the ostrich, no; but neither is it about mistreating each other; if not, the thoughts that generate this situation will destroy the fortress, and panic will be our mentor.
Everything will follow its course no matter how scared we are. Isn’t it better to have the faith that everything will pass as night happens and day returns?
Every day we experience day and night, and every night the sun goes down and comes up again. God has our hand held and whatever happens, everything will be fine.
🌿✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨🌿
Ahora que hemos estado dos años temiendo la enfermedad.., justo ahora, otra guerra amenaza la paz de cada uno y de todo el mundo. ¿Cómo dejar de temer, si cada día, cada hora y cada minuto no dejamos descansar el corazón y no desconectamos debido a que en cada casa tenemos una ventana abierta al mundo en todo momento?
¡Imaginad tener una herida que la tratamos así, frotándola y dándole golpes constantemente! Nunca se curaría, se debilitaría, iría a más hasta que la infección provocara una sepsis.
¿Qué le hacemos a nuestro corazón del alma?
No se trata de imitar al avestruz, no; pero tampoco se trata de maltratarse; si no, los pensamientos que generan esta situación irán destrozando la fortaleza, y, el pánico será nuestro mentor.
Todo seguirá su curso por mucho que nos asustemos. ¿No es mejor tener la fe de que todo pasará como ocurre la noche y vuelve el día? Todos los días experimentamos el día y la noche, y cada noche se va y vuelve a salir el sol. Dios nos tiene la mano cogida y sea lo que sea que pase, todo irá bien.